Pan Jezus, by nas przygotować do Swojego powrotu, oczekuje od nas, byśmy się zainspirowali przykładem apostołów z pierwszego Kościoła w Jerozolimie. Także jeśli chodzi o wybór kierujących naszym zgromadzeniem.
"Miejcie pieczę o samych siebie i o całą trzodę, wśród których was Duch Święty ustanowił biskupami, abyście paśli zbór Pański nabyty własną Jego krwią". Dz Ap 20/28
To Duch Święty wyznacza kierujących. Ale jak? Przemawia ustami uczniów, którzy otrzymali dar proroctwa? Trzeba zrobić listę tych, którzy czują się namaszczeni, by włożyć na nich ręce, a może trzeba losować? Może to ci, którzy mają największe doświadczenie w wierze i wydają się mądrzejsi?
Nie, to błąd!
Zapomnij o klasycznej wizji Kościoła, w której wiek upoważnia do sprawowania władzy.
W Ciele Chrystusowym nie ma hierarchii. Są za to różne funkcje, i każda z nich zasługuje na szacunek wszystkich członków Kościoła.
Niestety w wielu zgromadzeniach, ci którzy "nie mają takiej czy takiej odpowiedzialności", spostrzegani są jako mniej wartościowi.
"Wówczas postanowili apostołowie i starsi razem z całym zborem posłać do Antiochii wraz z Pawłem i Barnabą wybranych spośród siebie mężów; Judę, zwanego Barsabaszem i Sylasa, czyli mężów wskazujących drogę wśród braci". Dz Ap 15/22
Cały Kościół zdecydował, którzy ze starszych pójdą do Antiochii.
Oficjalnie dowodzi sam Bóg.To On wybiera swoich ministrów przez Ducha Świętego. Wybiera kierujących, a nie dyktatorów czy autokratów.
"(Paweł i Barnaba) A przez wkładanie rąk wyznaczyli im w każdym zborze starszych, wśród modlitw i postów poruczyli ich Panu, w którego uwierzyli". Dz Ap 14/23
Pan pokazuje nam, że lepiej wybrać osobę z poza Kościoła, do mianowania starszych. W Dziejach Apostolskich, to apostołowie właśnie, wypełniają tę funcję. W Piśmie Świętym nie ma ani jednego przykładu, który wskazuje, że być apostołem znaczy sprawować autorytet nad innymi.
Nigdy apostoł Paweł nie nadużywał swego autorytetu nad innymi członkami wspólnoty.
W rzeczywistości, Starsi istnieją w każdym kościele zanim zostaną uznani przez kogoś z zewnątrz. Uznanie przez apostołów podtwierdza tylko publicznie to czego wcześniej dokonał Duch Święty.
Starszy namaszczony przez Ducha Świętego jest rozpoznawalny z daleka, przez swoje zachowanie, charakter, który podtwierdza jego funkcję.
Manifestuje naturalnie swoje namaszczenie, jakby był do tego przeznaczony.
W naszej wspólnocie mamy brata, który lubi szczególnie opiekować się owcami Pana. Słuchając ich z uwagą i czułością, głosi kazania, które umacniają je i podbudowują. Jego funkcja pastora jest oczywista dla wszystkich.
Uznanie biblijne to tylko zewnętrzne podtwierdzenie przez Kościół, tego którego Duch Święty namaścił szczególną funkcją. To widoczne świadectwo, które podtwierdza publicznie tych, którzy są naprawdę wezwani.
Wkładanie rąk jest tylko symbolem wspólnoty, jedności i podtwierdzenia. Nie jest to specjalna łaska, czy przekazywnie autorytetu.
26 sierpień 2014
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz